ท่ามกลางกระแสวิกฤตสภาพภูมิอากาศ คาร์บอนเครดิตกลายเป็นเครื่องมือที่หลายบริษัทและบุคคลเลือกใช้เพื่อลดผลกระทบจากการปล่อยก๊าซเรือนกระจก ไม่ว่าจะเป็นสายการบินที่เสนอให้ผู้โดยสารจ่ายเงินเพิ่มเพื่อ "ชดเชย" การปล่อยคาร์บอน หรือกรณีของ เทย์เลอร์ สวิฟต์ ที่มักถูกวิจารณ์เรื่องการใช้เครื่องบินเจ็ตส่วนตัว ซึ่งเธออ้างว่าได้ชดเชยด้วยการซื้อคาร์บอนเครดิต แต่คำถามที่เกิดขึ้นคือ คาร์บอนเครดิตเหล่านี้ได้ผลจริงหรือไม่?
คาร์บอนเครดิตเป็นแนวคิดที่อนุญาตให้ผู้ก่อมลพิษสามารถ "ชดเชย" การปล่อยก๊าซเรือนกระจกของตนได้ โดยการซื้อเครดิตจากโครงการที่ช่วยลดหรือดูดซับคาร์บอน เช่น การปลูกป่าหรือการพัฒนาแหล่งพลังงานสะอาด ระบบนี้เริ่มเป็นที่นิยมตั้งแต่ทศวรรษ 1990 และเติบโตขึ้นในตลาดภาคสมัครใจโดยเฉพาะในช่วงปี 2010 เมื่อบริษัทต่างๆ เริ่มตั้งเป้าหมายลดคาร์บอน
สรุปข่าว
แม้จะดูเป็นทางออกที่ดี แต่งานวิจัยหลายชิ้นพบว่า คาร์บอนเครดิตจำนวนมากไม่มีผลลัพธ์จริงต่อการลดก๊าซเรือนกระจก บางโครงการได้รับเครดิตเกินจริง เช่น การอนุรักษ์ป่าที่ไม่ได้เสี่ยงต่อการถูกทำลายตั้งแต่แรก นอกจากนี้ ระบบตรวจสอบก็ยังมีช่องโหว่ เพราะบริษัทที่ออกใบรับรองมักมีแรงจูงใจทางการเงินในการอนุมัติโครงการ ซึ่งทำให้เครดิตที่ไม่มีคุณภาพเข้าสู่ตลาดจำนวนมาก
ผู้เชี่ยวชาญแนะนำว่าตลาดคาร์บอนเครดิตควรถูกควบคุมให้เข้มงวดขึ้น และเน้นโครงการที่สามารถพิสูจน์ผลลัพธ์ได้จริง เช่น เทคโนโลยีการดักจับและกักเก็บคาร์บอน นอกจากนี้ ผู้บริโภคควรตระหนักว่าการซื้อคาร์บอนเครดิตไม่ใช่การแก้ปัญหาที่แท้จริง แต่การลดการปล่อยคาร์บอนโดยตรง เช่น เดินทางให้น้อยลง หรือใช้พลังงานสะอาด เป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพมากกว่า
แม้ว่าคาร์บอนเครดิตจะเป็นแนวคิดที่ช่วยบรรเทาผลกระทบจากการปล่อยก๊าซเรือนกระจก แต่ปัจจุบันระบบนี้ยังมีข้อจำกัดและช่องโหว่มากมาย หากไม่มีการควบคุมที่เข้มงวด คาร์บอนเครดิตอาจกลายเป็นเพียง "เครื่องมือฟอกเขียว" ที่ช่วยให้ธุรกิจสามารถดำเนินกิจกรรมที่ก่อมลพิษต่อไปโดยไม่ต้องปรับเปลี่ยนพฤติกรรม
ดังนั้น การลดการปล่อยคาร์บอนที่ต้นทาง เช่น การลดการใช้พลังงานฟอสซิล การเปลี่ยนมาใช้พลังงานสะอาด และการปรับปรุงประสิทธิภาพพลังงาน ยังคงเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการแก้ไขปัญหาสิ่งแวดล้อมอย่างยั่งยืน
ที่มาข้อมูล : sciencenews.org
ที่มารูปภาพ : Reuters
สุหัชชา สวัสดิพรพัลลภ