ต้นกำเนิด “วันเข้าพรรษา” กับที่มาในช่วง “ฤดูฝน”

คำว่า “พรรษา” มีรากศัพท์จากภาษาบาลี“วัสสา”แปลว่าฝนดังนั้นจึงสื่อถึงช่วงฤดูฝนโดยตรง ฤดูกาลนี้จึงเป็นเวลาที่พระภิกษุใช้โอกาสปลีกวิเวก ฝึกปฏิบัติธรรม ศึกษาพระวินัย และเพิ่มพูนศีล สมาธิ ปัญญาในขณะเดียวกัน พุทธศาสนิกชนก็ใช้ช่วงพรรษานี้เป็นช่วงเวลาแห่งการรักษาศีล ทำบุญ และปฏิบัติธรรมรวมถึงการถวายสิ่งของจำเป็น โดยเฉพาะ “เทียนพรรษา” เพื่อให้พระสงฆ์ใช้เป็นแสงสว่างในการศึกษาและประกอบกิจกรรมทางศาสนาในช่วงที่ฝนตกและกลางคืนยาวนาน

ต่อมา การถวายเทียนพรรษาได้พัฒนาขึ้นจนกลายเป็นประเพณีอันงดงาม เช่น “ขบวนแห่เทียนพรรษา” ที่จังหวัดอุบลราชธานีซึ่งมีชื่อเสียงระดับนานาชาติ ทั้งในด้านความวิจิตรบรรจงของเทียนที่ถูกแกะสลักอย่างประณีต และขบวนแห่ที่แสดงถึงศิลปวัฒนธรรม วิถีชีวิต และความร่วมแรงร่วมใจของชุมชน

กิจกรรมดังกล่าวไม่เพียงแต่เป็นการสร้างกุศล หากยังส่งเสริมการท่องเที่ยว การอนุรักษ์ศิลปหัตถกรรม และการปลูกฝังคุณธรรมให้กับเยาวชนอีกด้วย

ในภาพรวมวันเข้าพรรษาคือบทสะท้อนของการปรับตัวของพระพุทธศาสนาให้เข้ากับสิ่งแวดล้อมโดยเฉพาะการเคารพและอยู่ร่วมกับธรรมชาติในช่วงฤดูฝนอย่างกลมกลืน เป็นช่วงเวลาที่ทั้งพระสงฆ์และฆราวาสหันมาใช้ชีวิตอย่างมีสติ ใส่ใจตนเองและสิ่งรอบตัวมากยิ่งขึ้น