มนุษย์ผูกพันกับธรรมชาติ น้อยลง 60% ในรอบ 200 ปี

ริชาร์ดสันกล่าวว่า การเชื่อมโยงกับธรรมชาติเป็นหนึ่งในรากเหง้าของวิกฤตสิ่งแวดล้อม และยังมีความสำคัญต่อสุขภาพจิตของมนุษย์ เพราะเป็นสิ่งที่เชื่อมโยงความเป็นอยู่ของคนกับความสมบูรณ์ของธรรมชาติ เมื่อทดสอบมาตรการต่าง ๆ ในแบบจำลอง พบว่าการเพิ่มพื้นที่สีเขียวที่มีความหลากหลายทางชีวภาพในเมืองขึ้น 30% อาจดูเป็นเรื่องที่ดี แต่ยังไม่เพียงพอที่จะพลิกสถานการณ์ เพราะอาจต้องเพิ่มพื้นที่สีเขียวถึง 10 เท่า จึงจะหยุดยั้งการลดลงของความผูกพันกับธรรมชาติได้

งานวิจัยระบุว่า สิ่งที่ได้ผลมากกว่า คือ การสร้างความตระหนักรู้และผูกพันกับธรรมชาติในเด็กเล็กและครอบครัว อย่างไรก็ตาม แบบจำลองชี้ว่ามาตรการปรับเปลี่ยนการศึกษาและพัฒนาเมืองต้องดำเนินการภายใน 25 ปีข้างหน้า จึงจะสามารถกลับทิศแนวโน้มการลดลงได้ และเมื่อถึงจุดนั้น ระดับความผูกพันกับธรรมชาติจะสามารถคงอยู่ได้อย่างยั่งยืน

ตัวอย่างเช่น การสำรวจพบว่าชาวเมืองเชฟฟิลด์ใช้เวลาเฉลี่ยเพียง 4 นาที 36 วินาทีต่อวัน ในพื้นที่ธรรมชาติ หากเพิ่มเป็น 40 นาทีต่อวัน อาจเพียงพอที่จะฟื้นฟูความผูกพันกับธรรมชาติได้

ริชาร์ดสันตั้งข้อสังเกตว่า แต่ก็มีความเป็นไปได้ที่จะเกิดการเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรม เนื่องจากคำศัพท์ธรรมชาติในหนังสือเริ่มกลับมาเพิ่มขึ้นอีกครั้ง อาจเป็นเพราะกระแสการเขียนเกี่ยวกับธรรมชาติที่ได้รับความนิยม หรือความสนใจในจิตวิญญาณที่เพิ่มขึ้นในช่วงหลายทศวรรษที่ผ่านมา ซึ่งอาจเป็นสัญญาณว่าผู้คนกำลังกลับมาเชื่อมโยงกับธรรมชาติอีกครั้ง